“Çocuğuma kızmak/bağırmak istemiyorum ama öfkeme hakim olamıyorum.”
“Bağırdıktan sonra çok pişman oluyorum ama iş işten geçmiş oluyor.”
“Ebeveynlikle ilgili çok şey okudum ama kendime gelince uygulayamıyorum.”
“İçimden bir ses annelik için uygun olmadığımı söylüyor.”
“Her şeyin farkındayım ama nasıl düzelteceğimi bilmiyorum.”
Sizler de sık sık bu cümleleri kuruyor musunuz? Ya da sadece içinizden geçirdiğiniz oluyor mu?
Çoğu zaman aslında neyin doğru olduğunu biliriz. Hatta ebeveynlikle ilgili çokça okumuş ve öğrenmişizdir ancak yine de uygulamak zor olabilir. Çünkü uygulama sırasında kendi bilinçdışı/ duygusal kayıtlarımız devreye girer. Bunlar çok daha geçmişte, biz büyürken öğrenilmiş duygulardır. Bunların yeterince farkında değilsek, kendimizi hiç istemediğimiz şekillerde davranırken bulabiliriz.
Bu yüzden çocuğumuzla ilişkide bir şeyi değiştirmeden önce, kendimizle ilişkimizi iyileştirmemiz gerekir:
-Kendimizi başarı ve hatalarımızla bir bütün olarak kabul edebilirsek, çocuğumuzun yanlışlarına da daha toleranslı olabiliriz.
-Öfkemizi ve ihtiyaçlarımızı daha kolay dile getirebilmeye başlarsak, çocuğumuza karşı sık öfke patlamaları yaşamayız.
-Yanlış yaptığımızda, zorlandığımızda, saçma davrandığımızda kendimizi yıkıcı biçimde eleştirmezsek, çocuğumuzla da şefkatli bir ilişki kurmak kolaylaşır.
-Kısacası kendimize tahammül, sevgi, ilgi, değer, merak ve anlayış gösterebilirsek çocuğumuza da göstermek kolaylaşır.
...